Posługa nadzwyczajnego szafarza Komunii św.
Posługa nadzwyczajnego szafarza Komunii św. została wprowadzona na mocy instrukcji watykańskiej Immensae Caritatis w 1973 r. – nadzwyczajnym szafarzem komunii, poza akolitą, może być również odpowiednio przygotowana osoba. Wyznacza ją wyraźnie do pełnienia tej posługi biskup ordynariusz miejsca albo upoważniony do tego kapłan.
Dyscyplina ustanawiania nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. została uregulowana w Kodeksie Prawa Kanonicznego promulgowanym przez papieża Jana Pawła II w 1983 r. Kodeks Prawa Kanonicznego w kanonie 910 odnowionego Kodeksu stwierdza: szafarzem nadzwyczajnym komunii świętej jest akolita oraz wierny wyznaczony zgodnie z kan. 230 § 3. Szafarz udziela komunii w sytuacjach nadzwyczajnych, czyli gdy: brak jest zwyczajnych szafarzy komunii, tzn. biskupa, prezbitera i diakona lub akolity; mimo iż są obecni zwyczajni szafarze, nie mogą jednak wypełnić tej funkcji z powodu podeszłego wieku, choroby lub innej posługi duszpasterskiej; bądź liczba przystępujących do komunii jest tak duża, że sprawowanie mszy świętej, czy też udzielanie komunii poza mszą świętą zbytnio by się przeciągnęło bez pomocy świeckiego, jako szafarza komunii.
Uchwały Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski (1990 oraz 2006) wprowadzają funkcję nadzwyczajnych szafarzy komunii na terenie Polski. Uchwały precyzują, iż biskupi diecezjalni mogą powoływać do funkcji nadzwyczajnego szafarza komunii świętej mężczyzn w wieku od 25 do 65 lat. Szafarz nadzwyczajny w ramach ważności upoważnienia świadczy pomoc na terenie całej diecezji; poza diecezją na stałe może to czynić tylko za zgodą ordynariusza tamtej diecezji.
Główne zadanie szafarzy polega na regularnym zanoszeniu Najświętszego Sakramentu osobom chorym, starszym i niepełnosprawnym. Dzięki istnieniu szafarzy, pobożni wierni, którzy ze względu na chorobę lub podeszły wiek nie mogą chodzić do kościoła, mają możliwość przyjmowania komunii świętej w niedzielę, by w ten sposób mogli oni w sposób pełny
uczestniczyć w Eucharystii i tym samym łączyć swoje życie, radości i cierpienia z Ofiarą Chrystusa.
Celem podkreślenia związku Komunii świętej chorego ze sprawowaniem Eucharystii przez wspólnotę parafialną, wskazane jest, by nadzwyczajni szafarze otrzymywali Najświętszy Sakrament od celebransa pod koniec Mszy św. Przed końcowym błogosławieństwem kapłan przekazuje chorym za pośrednictwem pomocników specjalne pozdrowienie od wspólnoty.
Chorych pragnących przyjąć komunię świętą w niedzielę należy zgłaszać w zakrystii parafialnej.
Zgłaszający powinien poinformować, czy chory przed przyjęciem Komunii św. pragnie przyjąć sakrament pokuty.
Należy zadbać o odpowiednie przygotowanie mieszkania (stół nakryty białym obrusem, świece, krzyż, szklanka czystej wody do puryfikacji lub podania choremu).
Dyscyplina ustanawiania nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. została uregulowana w Kodeksie Prawa Kanonicznego promulgowanym przez papieża Jana Pawła II w 1983 r. Kodeks Prawa Kanonicznego w kanonie 910 odnowionego Kodeksu stwierdza: szafarzem nadzwyczajnym komunii świętej jest akolita oraz wierny wyznaczony zgodnie z kan. 230 § 3. Szafarz udziela komunii w sytuacjach nadzwyczajnych, czyli gdy: brak jest zwyczajnych szafarzy komunii, tzn. biskupa, prezbitera i diakona lub akolity; mimo iż są obecni zwyczajni szafarze, nie mogą jednak wypełnić tej funkcji z powodu podeszłego wieku, choroby lub innej posługi duszpasterskiej; bądź liczba przystępujących do komunii jest tak duża, że sprawowanie mszy świętej, czy też udzielanie komunii poza mszą świętą zbytnio by się przeciągnęło bez pomocy świeckiego, jako szafarza komunii.
Uchwały Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski (1990 oraz 2006) wprowadzają funkcję nadzwyczajnych szafarzy komunii na terenie Polski. Uchwały precyzują, iż biskupi diecezjalni mogą powoływać do funkcji nadzwyczajnego szafarza komunii świętej mężczyzn w wieku od 25 do 65 lat. Szafarz nadzwyczajny w ramach ważności upoważnienia świadczy pomoc na terenie całej diecezji; poza diecezją na stałe może to czynić tylko za zgodą ordynariusza tamtej diecezji.
Główne zadanie szafarzy polega na regularnym zanoszeniu Najświętszego Sakramentu osobom chorym, starszym i niepełnosprawnym. Dzięki istnieniu szafarzy, pobożni wierni, którzy ze względu na chorobę lub podeszły wiek nie mogą chodzić do kościoła, mają możliwość przyjmowania komunii świętej w niedzielę, by w ten sposób mogli oni w sposób pełny
uczestniczyć w Eucharystii i tym samym łączyć swoje życie, radości i cierpienia z Ofiarą Chrystusa.
Celem podkreślenia związku Komunii świętej chorego ze sprawowaniem Eucharystii przez wspólnotę parafialną, wskazane jest, by nadzwyczajni szafarze otrzymywali Najświętszy Sakrament od celebransa pod koniec Mszy św. Przed końcowym błogosławieństwem kapłan przekazuje chorym za pośrednictwem pomocników specjalne pozdrowienie od wspólnoty.
Chorych pragnących przyjąć komunię świętą w niedzielę należy zgłaszać w zakrystii parafialnej.
Zgłaszający powinien poinformować, czy chory przed przyjęciem Komunii św. pragnie przyjąć sakrament pokuty.
Należy zadbać o odpowiednie przygotowanie mieszkania (stół nakryty białym obrusem, świece, krzyż, szklanka czystej wody do puryfikacji lub podania choremu).